Lembeh en de terugrit naar huis

En daar gaan we dan vanuit Tangkoko richting de haven van Bitung. Daar zouden we om 10 worden opgehaald. 

De autorit er naartoe was weer geweldig. Je komt gewoon ogen tekort omdat er zoveel is te zien. Autorijden hier is ook een geweldige uitdaging. Je al moet al links rijden maar dan moet je nog uitkijken voor de mensen die totaal niet aan de kant gaat als je eraan komt. Loslopende honden en rennende kinderen scooters die je voorbij scheuren...je ligt in een deuk hier. Wat een verkeer. En Aksel die knalt er gewoon doorheen alsof het niets is. Trots op hem hoor ik neem mijn petje af.

Om half 10 arriveren we bij de haven...GEWELDIG  wat een chaos we zoeken in de buurt een plekje waar we de auto neer kunnen zetten want we gaan nu per boot verder naar Lembeh. 

Op de haven wat het een bende aan kleine leuke taxibootjes. De brommers worden lekker op het dak gestald zodat ze zo vervoerd kunnen worden naar een ander plekje. Kinderen die daar in hun blote poelepetaat zwemmen en andere kinderen die aan het vissen zijn. Geweldig het gewone leven van de Indonesiërs. 

We moesten nog even op andere mensen wachten maar die waren er zo. Dus we konden aan boord. Op naar het paradijsje van Simone. 

Het uitzicht was geweldig. Elke dag is het een droom. De emoties die er elke dag door mijn heen gaan is niet te beschrijven. Elke dag gaat er een traan over mijn wangen van geluk. 

Dat ik dit mag meemaken.🤗🤗🤗🤗

We werden vriendelijk ontvangen door Arjen, hij bood ons een welkomstdrankje aan van heerlijke koude watermeloensap. We werden naar onze kamers begeleid.  En die waren geweldig een mooi groot hemelbed met een uitzicht van heb ik jou daar. Een badkamer...zucht. 

Wij hebben toen gelijk een duikje gedaan en dat heette een mud dive.  Dit is wel heel anders dan in Manado. Meer klein spul en zand maar op een gegeven moment had ik het door. Je moet met je snufferd zo dicht mogelijk bij het koraal een anemonen zitten want daar zit het. Ieniemienie visjes en garnaaltjes en kreeftjes en een coconut octopus, en zulke mooie sierlijke zeepaardjes. En de kleuren geweldig. 

De tweede duik die ik maakte was ja ja met mijn eigen aanwijsstokje hahaha. Gewoon gekocht daar wah. dus ik kon de 2e duik zelf dingen aanwijzen hloe bij kun je zijn onder  water🤣

Ik was zo trots al een pauw met zeven PIEP. Want ik kon dus mijn eerste zwarte morena aanwijzen hahaha petra dot een beweging van huh? Wat bedoel je...hahah jaja ik heb een aanwijsstokje dus nog maar een keertje wijzen...lachen onder water...hoppa bril weer onder water en klaren maar.

Savonds was er een bqq georganiseerd. We waren met nog een stel daar die in thalassa op Manado verblijven die waren daar ook een paar dagen. Dat was wel gezellig. Cees en Henny hadden die dag hun 200e duik gehad dus was er een taartje geregeld. Hoe leuk.

De volgende dag waren er ook twee duikjes gepland maar die heb ik helaas moeten afblazen. Op de een of andere manier heb ik mijn knieën belast met het afdalen van een stijl stuk naar beneden lopen. En heb daardoor veel last van mijn knieën gekregen zodat elke bijslag die ik deed geen pretje was.

Na de 10 uur duik hebben we eerst nog geluncht en zijn we met zijn alle weer op de boot gezet om naar de haven te varen van Manado.

Een hele mooie tocht met gigantische kwallen. Zo erg dat er 1 in een motor terecht kwam. 

Het is toch altijd heerlijk zo'n boottochtje relaxed genieten van al het moois.

Bij de haven aangekomen hebben we afscheid genomen van de andere en zijn we teruggelopen naar de auto om vervolgen route tourestiek terug te rijden naar Manado.

We zouden er ongeveer 3 uurtjes op doen om thuis te komen. Maar ik zou ik niet zijn om toch nog even achter het stuur te kruipen  en een stuk te rijden. Zo gezegd zo gedaan. Ik dacht dit doek wel ff.....NO WAY. Wat viel dat tegen zeg. Ik kan me niet meer heugen dat ik ooit mijn handen 10 over 10 op het stuur heb gehouden. Met een rechte rug voor met mijn neus tegen het raam het gezeten...Dit waren de 30 langste km die ik OOIT heb gereden. Ik had nog net geen grijs knotje op de kop want zo voelde ik me. Een oud wijf die niet harder durfde als 30 km per uur. Ik had in Engeland wel gereden maar dat was een makkie tegenover hier. Geen strepen op de weg dus geen enkel idee of ik wel op de juiste plek reed. Maar dat was het ergste nog niet. Als je omhoog reed hield gewoon de weg op..je hebt geen flauw idee wat erachter zat. Bocht naar links of rechts of lekker stijl naar beneden. Logica hebben ze hier nog niet echt van gehoord. Ik was heel blij dat aksel na een uurtje zei..zal ik het maar weer overnemen.  Man o man ik had het stuur zo krampachtig vastgehouden dat mijn armen trilde hahaha wat een autorit...Nog meer respect voor Aksel.